Святло касмічным пылам
рассыпалася ў зале.
Ты рукі апусціла
на клавішы раяля.

Ты нам запела сагу,
што тоіць дно марское,
пра мужнасць і адвагу
загінуўшых герояў.

Як чайкі ў буру, пальцы
на клавішах-ільдзінах
то прабавалі ўзняцца,
то падалі ў глыбіны.

I галасілі гукі,
пакуль ім у тумане
не працягнула рукі,
як промені світання.

Як промені, якімі
ты азарыла мора,
шукаючы любімых,
адплыўшых у прасторы.

Ты клікала іх чула,
аж з рокатам прыліва,
з марскога дна пачула:
— Мы ля гармат, мы жывы.